Özlem

Kabul etmekte zorlansam da sanırım duygusal bir boşluktayım..

Benimle özleşmeyen kararlar alıyorum.. Bana benzemeyen bir benle başbaşayım.. Sıkıntıdan başkalarının hayatlarına salça olmaya başladım.

Çok iyi tanımadığım biriyle tatile çıkmaya karar verdim.. 5 sene önce internet üzerinden yazışmışız (ne konuştuğumuzu bile hatırlayamıyorum) ve onca zamandır facebook’ta olmasına rağmen hiç konuşmamışız.. O kadar sene sonra halimi hatrımı sorası gelmiş, bende tatile çağırmışım, oda kabul etmiş.. Al sana senaryo üstelik baş kahramanı benim.. Aynen böyle oldu.. Konuştuğumuzda geceydi, sabah uyandığımda saçmaladığımı ufaktan fark edip onu beklemeden tek kişilik bilet aldım ve 'sağlık olsun iyi yolculuklar' der diye umut ettim.. Öyle olmadı.. Arkamdan oda bilet aldı.. 

Şaşkınım.. Çok hemde.. Dün tanıştık.. Fena birine benzemiyor.. Çok konuşması dışında iyi bile diyebilirim.. Etkilenmedim oda etkilenmedi.. Gönül rahatlığıyla arkadaşımla tatile gidiyorum diyebilirim soranlara.. 

Saçmaladığımın farkındayım.. Bu ben değilim.. Acele kararlar alıp mantığıma uymayan işler benden çıkmadı hiçbir zaman.. Gerçeklerden neden bu kadar korkuyorum.. Neden kaçmaya çalışıyorum arkama bile bakmadan.. Neden sırf düşünmeyeyim diye şuurumu yitirmişim gibi davranıyorum..

Bana bu kadar acı çektiren birini neden bu kadar özlüyorum..

Laluşka
24.09.2014