İşlemediğim bir günahın ateşinde yanmakta varmış kaderimde.. Nerde yanlış yaptın diye sorsanız ‘sevmekte’  derim..

     En sevdiğim düşmanım oldu benim.. En güvendiğim kalbimi seçti yaralar açmak için..

Tanıştığımızda aylardan Kasım’dı. Kasımda aşk başkadır klişesini bana sevdirmişti.. Yaradılıştan mı yoksa çok fazla vakit geçirdiğimizden midir bilinmez birbirimize çok benziyorduk.. Beni çok güldürüyordu birkere, aynı şeylere gülebilmek büyük nimetti bana göre.. Hayatımın tamamına almıştım onu.. Seviyordum üstelik sevdiğim kadar seviliyordum.. Elbette uyuşmazlıklarımız kavgalarımız yok değildi ama aşk; yok edendi..

3. senenin başlarında bir şey oldu.. Daha çok olumsuzluklar yaşamaya daha az tolere etmeye başladık.. Kızgınlıklarımızı sevgimizden daha çok dile getirir olduk.. Tüm bunları aşacağımıza ve sevginin o her şeyin üstesinden gelir kudretine bizde kapıldık.. Sevince hep bir umuda sığınıyorsun işte, yoksa ne sevgi her şeyi çözebilecek kudrete sahip ne de görmezden gelmek unutturuyor..

3. senenin Kasım ayında nişanlandık.. Nişanlandıktan sonra hiçbir şey düzelmedi aksine her şey daha kötü bir hal aldı.. Bilmediğim bir çok yönünü öğrenirken onu yeniden tanımaya başlamıştım ve bu tanıdığım adamı hiç sevmemiştim.. Sonralarda farkettim ki sevdiğim adam farklı biriydi.. Bana göstermek istediği kadarını görebilmiştim sadece..

Sonunda olmaz dediğim her şey oldu.. Başkalarının hayatlarında kınadığım ne varsa başıma geldi.. Daha öncelerde kuşkulanıp yakıştıramadığım şeyleri, kolaylıkla yapabilir hale gelmişti.. Soğuk havalarda üşümemi kendine dert edinen adam şimdi öfkesini bedenime yansıtıyordu..

Defalarca denemenin sonunda yani en sonunda ayrıldık.. İşte o zaman gerçek yüzünü gördüm.. Benden intikam alabileceği tüm yolları denedi.. İlk olarak tehditle başladı, yanıt bulamayınca tehditlerini gerçekleştirmeye başladı bir bir.. Amacı beni itibarsızlaştırmak mıydı yoksa canımı acıtmak mıydı bilmiyorum ama en çok kendine zararı oldu.. Herkes için önem taşıyan şeref sözcüğünü yitirdi.. Verdiği sözleri yeminleri unuttu ve dürüst sözcüğü de onu terk etti.. Sığınılacak liman olmaktan çıkıp mafyacılığa soyunduğunda güven sözcüğü arkasına bile bakmadan kaçtı.. Kaybolduğum en güzel anları kirletip başkalarına anlattığında sanırım bizi insan yapan vicdan duygusunu kendisi göndermişti..

O günlerde yaşadığım şoktan mı yoksa Allah’ın tesellisi mi bilmiyorum ama yaşadıklarımın ne denli kabus günler olduğunu fark etmedim.. Sevdim.. Taviz verdim.. İnandım, değişebileceğine inandım.. Her seferinde beni buna inandırdı yada inanmak istedim ne fark eder bana göre aşk hep bir şansı hakeder.. Değişmedi.. Değişemedi, insan kimliğinden nasıl arınabilir ki.. Hep biliyordum aslında ama kabul etmek vazgeçmekti.. Affettim.. Affettiğim her kabahati bir sonrakinin şiddetini arttırdı sadece.. En kötüsüde buna ben izin verdim.. Artık biliyorum insanlar değişmez, değişemez..

Laluşka
15.09.2014